Þótt á móti blási í efnahagsmálum um þessar mundir er það engin lausn að hverfa aftur til vondra hugmynda um ríkisafskipti og ríkisvæðingu atvinnulífs til að fjölga störfum.
Páskarnir eru að mínu mati ein besta hátíð ársins. Á páskunum hittirðu bara þinn innsta kjarna, þú borðar góðan mat og það er lítið sem ekkert um veisluhöld. Það er engin krafa á páskum að gera eitt eða neitt, þegar mætt er til vinnu eftir páska er aðallega spurt hvort þú hafir náð að hvílast […]
Það ætti nefnilega að vera góð tilfinning að vita að framleiðslan er ekki alltaf hluti af dulúðlegum alþjóðlegum auðhringum sem nota mátt sinn til að reisa girðingar gegn samkeppni, heldur drifin áfram af ósköp hversdagslegri kapítalískri græðgi heimafólks í samkeppni við fjölmarga aðra litla gráðuga kapítalísta.
Eftir 10 daga rennur upp fyrsti dagurinn í nokkuð langan tíma sem er lengri en dagurinn á undan. Þótt daginn eigi enn eftir stytta og mesta svartnættið sé ennþá fyrir höndum þá er viðsnúningurinn, viðspyrna tilverunnar, ekki langt undan. Þótt sú tilfinning sé pistlahöfundi framandi þá er aðdragandi jólanna mörgum mikið gleðiefni. Það er með […]
Það er B-týpa sem skrifar. Elskar að sofa og morgnarnir geta verið afskaplega erfiðir. En mögulega hefur þetta ekkert með týpuna að gera. Kannski er ekki nægilega næringarríkur matur borðaður. Mögulega er horft of mikið á skjáinn á símanum, átölvuna eða bara á sjónvarpið. B-týpan er mögulega stressuð eða með áhyggjur. Þetta hefur vissulega líka […]
Það er góður siður í upphafi hverrar áætlunargerðar að gera ekki ráð fyrir neinu öðru en að planið muni í öllum tilvikum, af ástæðum sem öllum mega vera ljósar eða enginn gat gert sér í hugarlund, fara algjörlega út um þúfur.
Innviðir eru eitt óumdeildasta orð íslenskunnar. Í heimi þar sem fjöldi mála eru flókin, margvíð og vekja heitar tilfinningar þá er oft gott að hlaupa í hlýjan faðm innviða þar sem allir eru sammála um að inniviðir séu góðir og það sé alltaf góð hugmynd að byggja mikið af innviðum. Meiri innviðir = betra líf.
Á fjórum árum hefur þetta mál, skipan dómara við Landsrétt, farið í gegnum dómnefnd hér heima, ráðherra, Alþingi, embætti forseta Íslands og svo Hæstarétt og loks út til Strassborgar og nú endaði þetta hjá yfirrétti dómstólsins. Þótt málið sé flókið og heilmikil langloka, þá er nú einu sinni samkomubann og ég ætla því að freista þess að fara í gegnum það, hvernig það byrjaði, hvar það er nú og hvernig þetta endurspeglar í raun og veru undirliggjandi ágreining um hver eigi að skipa dómara.
Við vitum að sjúkdómurinn er ekki nógu drepandi til að ógna tilverurétti mannkyns. En aukin dánartíðni er ekki það versta sem getur gerst. Ef sjúkdómurinn hefði lagst á nægilega marga í einu hefði niðurstaðan geta orðið niðurbrot samfélagsins: matardreifing hefði stöðvast, heilbrigðisþjónusta lamast, ef rafmagnið hefði farið af væri enginn mættur til að laga það. […]
Í 22. þætti Radíó Deiglunnar á þessu ári spjalla Einu mennirnir með viti saman um átrúnaðargoðið Diego Armando Maradona og fara yfir fjölbreytt pistlaskrif á Deiglunni síðustu tvær vikur.
Samheldni Íslendinga minnir raunar meira á einangraðan ættbálk en þjóð enda fámennið nær einstakt meðal þjóða. Þetta er auðvitað gífurlega mikill kostur við ákveðnar kringumstæður en stórhættulegur við aðrar.
Það gengur ekki lengur að misburðug sveitarfélög vítt og breitt um landið og einstaka skólar séu að heimaföndra sín viðbrögð við einelti. Það er réttlætismál að allir sem þjást eigi rétt á sömu faglegu þjónustunni. Lítum til heilbrigðiskerfisins eftir fordæmi. Það fer enginn með barn sem fossblæðir úr til skólahjúkku, fyrsta viðbragð er bráðamóttakan. Af hverju ætti viðbragðið að vera eitthvað öðruvísi þegar um er að ræða ógn við andlegt heilbrigði?
Hvernig hefði Covid-19 faraldurinn gengið fyrir sig ef bóluefni með 75% virkni hefði komið á markað í byrjun sumars? Væri það nóg til að slá á faraldurinn? Undirritaður gerði tilraun til að svara þessari spurningu. Gögn yfir fjölda veika, látna og læknaða á heimsvísu voru sótt á síðuna Humanitarian Data Exchange. Reiknað var með að […]
Til allrar hamingju hamingju fóru ríkisstjórnir ekki að grípa til þess í stórum stíl að þjóðnýta lyfjafyrirtækin í því skyni að taka þau yfir til að “flýta fyrir” þróun bóluefnis.
Það eru engar tölur lesnar upp í hádegisfréttum Ríkisútvarpsins um það sem íslensk ungmenni fara á mis við í þessum fordæmalausu aðgerðum stjórnvalda og annarra valdhafa í landinu; engir ábúðarfullir sérfræðingar í beinni útsendingu sem birta tölfræðilegt yfirlit yfir þann skaða sem lokanir og útilokanir, boð og bönn, valda á möguleikum og lífsgæðum þeirra kynslóða sem þó eiga – ólíkt hinum – allt lífið framundan.
Börnin okkar eru það mikilvægasta sem við eigum. Við foreldrar kappkostum að veita þeim eins gott veganesti út í lífið og við getum og treystum að samfélagið allt taki þátt í verkefninu með okkur.
Hann var ekki venjulegur íþróttamaður heldur meira eins og kvalin listamannssál. Harmræn ásjóna Maradona getur dugað til að hreyfa við manni. Maðurinn var ósigrandi á einu sviði en svo innilega mannlegur á öllum öðrum.
Þetta umhverfi, þar sem kennari með mögulega sérstæðan hæfileika í upphafi, getur sökum styrkrar stjórnunar og stuðnings skólans, þróað annað eins ævintýri, hlýtur að vera umhverfi sem flestir vilja börnunum sínum.
Við viljum eiga kökuna og borða hana líka, við viljum faglega ákvarðanatöku byggða á vísindum en líka sveigjanleika og sanngirni. Eitt getur ekki án hins verið. Ef við ætluðum bara að hlusta á hrá vísindin hefðum við væntanlega allt eins getað rúllað fram tölvu á blaðamannafundunum og látið hana lesa upp nýjustu tölur, sóttvarnaraðgerðir og reglur.
„Kysstu mig“ sagði hún og horfði djúpt í augu hans. Hjartað sló örar undir stjörnubjörtum himninum og tíminn stóð í stað. Eftir nokkra stund litu þau upp. Stjörnuhrap lýsti upp veröldina. Þau tóku bæði andköf.