Fyrir hver áramót talar tímaitið Vikan alltaf við völvuna sína til að reyna komast að því hvað nýja árið á að bera í skauti sér. Þetta er skemmtileg lítil hef sem margir hafa gaman að fylgjast með. Margir hafa líka gaman af Star Trek og ætti að setja þessi tvo hluti í sama flokk.
Category: Deiglupistlar
Í framhaldi af pistli gærdagsins, heldur niðurtalningin á þeim stjörnum er skinið hafa hvað skærast á árinu, til góðs eða ills, áfram. Þegar hafa komið við sögu David Cameron forsætisráðherra Bretlands, Liu Xiabio friðarverðlaunarhafi nóbels, Suður-Afríka gestgjafi Heimsmeistarakeppninnar í knattspyrnu, Lebron James körfuknattleiksmaður og Angela Merkel kanslari Þýskalands. Eftir standa þá fimm efstu sætin og ekki eftir neinu að bíða.
Nú er árið senn á enda og ekki er annað hægt að segja, en að það hafi verið viðburðaríkt. 2010 verður minnst fyrir margar sakir og mismunandi eftir því hver á í hlut. Líkt er þó með 2010 og árunum þar á undan, að hvert ár á sínar stjörnur sem sköruðu fram úr eða voru einstaklega eftirminnilegar á árinu. Það er gamall siður að setja saman lista yfir þá einstaklinga sem þykja skara fram úr á árinu eða vera stjörnur ársins.
Sr. Kjartan Örn Sigurbjörnsson fjallar um jólasöguna og það erindi sem hún á við okkur enn þann dag í dag. Deiglan óskar öllum gleðilegra jóla.
Jól og friður eru í hugum flestra nátengd hugtök og allt að því samheiti.
Nú þegar árið 2010 fer að renna sitt skeið fer ákveðinn hópur landans að velta fyrir sér vali á manni ársins. Hvaða Íslendingur hefur staðið upp úr, hver hefur unnið merkilegt afrek, barist fyrir verðugum málstað, verið fyrirmynd annarra o.sv.frv. En hvernig hefur þetta verið og hver er mögulegur listi yfir menn ársins 2010.
Þegar kreppan skall á árið 2008 stóðu ráðamenn frammi fyrir erfiðum ákvörðunum um hvernig ætti að bregðast við. Þar þurfti að forgangsraða og fórna tilteknum hagsmunum til að tryggja aðra. Leiðin sem íslensk stjórnvöld fóru byggði á þeirri hugsun að vernda þjóðina eins og hægt var og að ríkissjóður taki á sig eins lítið og mögulegt var af erlendum skuldum bankanna, sem mætti einnig orða þannig að betra sé að erlendir vogunarsjóðir fari svangir að sofa en íslenskar fjölskyldur.
Í kjölfar kosninga til stjórnlagaþings hefur ýmislegt áhugavert komið í ljós. Frá upphafi var áhugi á þinginu lítill sem kristallaðist í lélegri kosningaþátttöku. Kosningarnar voru engu að síður einstakar fyrir þær sakir að í fyrsta sinn var notast við þetta fyrirkomulag og látið reyna á persónukjör.
Eric Cantona, fyrrum knattspyrnumaður og áhugamaður um fljúgandi karatespörk, hefur undanfarið vakið athygli fyrir að hvetja Evrópubúa til nýrrar gerðar byltingar sem á að fara fram í dag, 7. desember. Hann vill að Evrópubúar sameinist um að taka allan peninginn sinn út úr bankanum sínum. Með þessu áhlaupi á alla evrópska banka samtímis vonast hann til að fólki takist að fella fjármálakerfi álfunnar á friðsamlegan hátt.
Fréttir þessa dagana virðast einkennast af tilkynningum um væntanlegan niðurskurð og hækkun gjalda á flestum sviðum þjóðfélagsins. Nú hefur meðal annars verið tilkynnt að gjaldskrá leikskólasviðs Reykjavíkurborgar verði hækkuð um 5,35%. Þessar hækkanir eru afskaplega sorglegar og með þeim er verið að ganga á hlut barna sem ekki hafa tækifæri til að svara fyrir sig.
Fjölmiðlar eru oft taldir endurspegla samfélagið sem við búum í og eiga einnig ríkan þátt í að móta tíðarandann og viðhorf fólks í hinum ýmsu hitamálum. Eitt hitamál virðist alltaf jafneldfimt í samfélaginu, jafnrétti kynjanna, en hér verður það ekki gert að umræðuefni heldur það hvernig fjölmiðlar á Íslandi ýta undir staðlaðar kynjaímyndir og hampa frekar körlum en konum.
Einu sinni var margt fólk. Fólkið átti það sameiginlegt að vera sjálfstætt en að öðru leyti, persónulegu, var það ólíkt. Fólkið stofnaði bandalag og ríki en yfir því var konungur. Konungurinn var gáfaður maður og virðulegur, og annað fólk innan ríkisins, lýðurinn, leit upp til hans. Til hans gat fólkið leitað eftir stuðningi og konungurinn gerði sitt allra besta til þess að gera vel við lýðinn sinn. Svo vel, að lýðurinn taldi sig standa í þakkarskuld við konunginn.
Einu sinni fyrir all nokkrum árum síðan fór ég á fyrirlestur á vegum Háskóla Íslands. Efnið var stórmerkilegt enda var umræðuefnið ein stærsta framkvæmd í sögu þjóðarinnar, Kárahnjúkavirkjun. Þarna voru saman komnir hagfræðingur, verkfræðingur og náttúruunnandi og allir höfðu þeir sína skoðu á hvort þetta væri skynsamlegt eða ekki. En það sem hefur setið mest í mér síðan þennan dag er ekki niðurstaðan sjálf heldur það sem var sagt.
Ímyndum okkur hinn dæmigerða farsæla stjórnmálamann, hann er yfirleitt góður ræðumaður, harður í horn að taka, stundum pínu skemmtilegur og alveg einstaklega sjálfhverfur. Stjórnmálamenn eru nefnilega alltaf í framboði og reyna við fyrsta tækifæri að selja öllum ágæti sitt.
Kjörsóknin í nýafstöðnum stjórnlagaþingskosningum eru mikil vonbrigði. Einungis rúmur þriðjungur kosningabærra manna sá sér fært um að mæta á kjörstað. Það er versta kjörsókn í sögu íslenska lýðveldisins.
Ein alleiðinlegasta ákvörðun í nútímasögu Íslands var endurreisa Alþingi í Reykjavík en ekki á Þingvöllum. Auðvitað var það skynsamleg ákvörðun. Hér er ekki deilt um það. Reykjavík hafði margfalt betri infrastrúktur (eða öllu heldur einhvern infrastrúktur) til að taka við þessu verkefni. Í Reykjavík voru hús. Á Þingvöllum ekki. Þannig að ákvörðunin var hagkvæm, rökrétt og rétt. En mikið var hún var leiðinleg.
Það hafa eflaust ófáar ungar konur tárast í seinustu viku er fréttir bárust af trúlofun Vilhjálms Bretaprins og Kate Middleton, tilvonandi prinsessu. Breskir fjölmiðlar misstu sjónar á öðrum fréttum um stund og fóru hamförum í brúðkaupsundirbúningi; eitt slúðurdagblaðið fékk t.a.m. fatahönnuðina sem gerðu brúðarkjól Díönu prinsessu til að teikna upp nokkra hentuga kjóla fyrir Kate. Hentugir kjólar fyrir Kate voru nokkuð langt frá íburðarmiklum 80’s-brúðarkjól Díönu en trúlofunarhringurinn er sá sami, og sú rómantík mun án efa einnig hafa grætt nokkrar stúlkur. En eiga þær eitthvað meira sameiginlegt, Díana og Kate, fyrir utan hið augljóslega, að giftast báðar prinsum sem báðu þeirra með sama hringnum?
Ég tilheyri hópi B-fólks þegar kemur að svefnvenjum. Ég get ekki með nokkru móti sofnað fyrr en eftir 2 á nóttunni og tel það til kvala og pyntinga að þurfa að vakna fyrir hádegi. Í 22 ár hef ég hins vegar verið þræll A- fólksins svokallaða, sem hefur, af óskiljanlegum ástæðum, tekist að sannfæra samfélagið í heild sinni um ágæti þess að hefja daginn snemma.
Í upphafi mánaðarins var ég í hópi þeirra eitt þúsund einstaklinga sem að komu saman í Laugardalshöll og skiptust á skoðunum um hugsjónalegan grundvöll stjórnarskrárinnar og innihald. Ég verð að játa að þegar að ég fékk bréf í hendurnar með þeim skilaboðum að ég skyldi vera reiðubúinn að sækja þjóðfund um stjórnarskrármál ef kæmi til forfalla aðalmanns var ég lítt upprifinn. Ég taldi fundinn tilgangslausan. Taldi ég augljóst að hann myndi engu skipta og engu skila í vinnu sem ekki nokkur þörf væri á að ráðast í.
Þegar ég hringi heim til Íslands og tala við mömmu mína er mér frekar gjarnt á að segja: „Æ, á ég nokkuð að vera að koma heim? Eru ekki bara allir ógeðslega fúlir, alltaf ógeðslega kalt og lífið bara frekar skítt svona almennt?“ Mamma mín svarar þá að bragði: „Nei. Á Íslandi höfum við hreint vatn beint úr krananum, hreint loft og meirihluti þjóðarinnar hefur þak yfir höfuðið og mat á disknum.“