Í kringum aðalmeðferð í landsdómsmálinu rifjast upp umræðan um hrunið og hvað hefði mátt gera til að afstýra því. Enn er verið að nálgast viðfangsefnið þannig að ráðherrar og eftirlitsstofnanir hefðu getað leyst þetta vandamál, nánast með því að ýta á einn takka, en ákveðið að sleppa því.
Category: Deiglupistlar
Eyðir þú löngum tíma fyrir framan spegilinn? Finnst þér gaman að vera að miðpunktur athygli? Ertu viss um að þú eigir eftir að ná langt í lífinu? Ertu flottastur á Facebook? Lestu þá áfram
Það hlýtur að einfalda stjórnsýslu hvers ríkis að geta sameinað helstu stefnu í utanríkismálum og efnahagsmálum í sömu aðgerðinni áratugum saman. Glæpafjölskyldan í Norður Kóreu hefur nú enn á ný tekið það sögulega skref að fresta kjarnorkuáætlun landsins í skiptum fyrir friðargjafir.
Allt frá því ég var barn man ég eftir því að heyra fólk lýsa með miklu þjósti yfir andúð sinni á utanbókarlærdómi. Það er kominn tími til að einhver komi honum til varnar.
Í kjölfar mikilla umræðna um lögleiðingu fíkniefna fjallar þessi pistill um svonefnda portúgölsku leið, en árið 2001 ákvað ríkisstjórn Portúgals að afnema refsingar við fíkniefnanotkun þar í landi. Hver voru áhrif hennar og hvaða lærdóm má draga af henni.
Árið 1978 hófst á Sunnudegi. Íslendingar voru 222.552 að tölu. Bíómiði kostaði 500 krónur. Tvær plötur með Donnu Summer kostuðu 4.600 krónur í Hljóðfærahúsi Reykjavíkur. Símanúmer voru fimm stafir. Mánaðaráskrift að Morgunblaðinu kostaði 1.700 krónur. Fréttablaðið, DV og ýmsir fleiri fjölmiðlar voru ekki til.
Nú liggur forseti vor Ólafur Ragnar Grímsson undir feldi og veltir fyrir sér hvort hann ætli að bjóða sig fram í 5. skipti. Eins og Ólafur sagði sjálfur þá gaf hann það skýrt til kynna að hann ætlaði ekki að halda áfram sem forseti en vegna “fjölda” áskorana ætlar hann nú að íhuga málið. Fari Ólafur fram getur hann brotið enn eitt blað í sögu forsetaembættisins með því að fara fram aftur því hann gæti orðið fyrsti forseti í sögu lýðveldisins sem tapar í kosningu.
Fyrst fæ ég kökk í hálsinn, svo fæ ég illt í magann. Mig langar til að gráta og æla á sama tíma. Andleg vanlíðan fylgir með: sorg, reiði og leiði. Svona líður mér þegar ég fletti í gegnum albúm Hildar Lilliendahl, „Karlar sem hata konur“.
Hið opinbera styrkir kvikmyndaframleiðslu á Íslandi tímabundið umfram aðrar atvinnugreinar með því að endurgreiða tiltekið hlutfall af framleiðslukostnaði kvikmyndar að ákveðnum skilyrðum uppfylltum. Endurgreiðsla ríkisins á árinu 2011 nam um 700 mkr. eða 450% umfram heimildir fjárlaga það ár. Óljóst er hverjar tekjurnar voru á móti. En það hlítur að vera aukaatriði. Kvikmyndaiðnaðurinn er svo arðbær og skemmtilegur að þetta hlítur að borga sig einhvern veginn.
Níu óraunhæfar hugmyndir sem geta komið í veg fyrir að fólk finni heppilegan maka.
Það er ástæða til að vera hugsi yfir stöðugum kröfum stjórnmálamanna um að nýta beri fjármuni lífeyrissjóðanna í ýmisleg verkefni. Ímyndaði vinur minn, Ísak, er að minnsta kosti skeptískur.
Ef einhverjum fannst áfengislöggjöfin í þessu landi ekki fela í sér nógu mikla forræðishyggju, t.d. með banni á einkaverslun með áfengi og banni við auglýsingum á áfengi, þá hafa forsvarsmenn ÁTVR tekið sig til upp á síðkastið og bætt við nýju lagi ofan á allt klabbið – að ritskoða umbúðir á áfengi.
Árið 2007 fór Xavier Alvarez í framboð í Kaliforníufylki. Xavier hafði svo sannarlega átt viðburðarríka ævi, hann var atvinnumaður í íþróttum, fyrrverandi hermaður, verkfræðingur að mennt og hafði verið giftur frægri kvikmyndastjörnu.
„Perdida en el carnaval de Montañita!“ Þetta voru skilaboð á Facebook í gær frá pólskri vinkonu minni sem býr í strandbænum Montañita í Ekvador. Hún var sem sagt týnd á karnivalinu – týnd í gleðinni. Í Ekvador, sem og í fleiri ríkjum Rómönsku Ameríku, er heil helgi lögð undir karnivalið en hinir eiginlegu „karnival-dagar“ eru mánudagurinn og þriðjudagurinn. Á karnivaldögunum borðum við Íslendingar rjómabollur og saltkjöt en hvað ætli vinkona mín hafi verið að gera í Montañita sem var svona frábært?
Síðari umræða um meðferð á tillögum stjórnlagaráðs var ekki þingsins besta stund. Í raun er öll meðferð Alþingis á tillögum ráðsins þinginu til vansa og skipulag þess leiðangurs sem framundan er með þeim hætti að jafnvel þolinmóðustu farþegarnir geta ekki annað en stigið frá borði. Því miður.
Eftir rúmt ár verða alþingiskosningar. Þá mun núverandi ríkisstjórn leggja verk sín í dóm kjósenda og leitast eftir því að endurnýja umboð sitt fyrir stjórn landsins í önnur fjögur ár. Það er næsta víst að stærsta kosningamál sem kjósendur munu spyrja frambjóðendur út í á næstu mánuðum verður: „hvað ætlið þið að gera í skuldamálum?“
Fyrst þarf að svara því hvort að þátttökuleysi Íslands muni vekja þannig athygli að það muni hjálpa þeim sem standa höllum fæti gagnvart ofbeldi ríkisvalds viðkomandi ríkis. Hversu mikil þarf kúgunin að vera til að réttlætanlegt sé að slíta óformlegu sambandi ríkja sem keppa á ópólítískum vettvangi líkt og íþróttir og að mann grunar söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva eigi að vera?
Eftirlit á vegum opinberra stofnana hefur aukist ótrúlega hratt undanfarin ár og áratugi og sennilega meira en nokkur annar geiri með afar umdeilanlegum árangri. Markmiðið getur þó ekki verið að setja upp eftirlit á öllum mögulegum og ómögulegum sviðum samfélagsins. En á ákveðnum sviðum eru rök fyrir því að halda úti eftirliti, sem verður þá að virka.
Bókin The Fountainhead eftir Ayn Rand, sem nýlega kom út í íslenskri þýðingu undir nafninu Uppsprettan, er samfelld varnarræða fyrir mátt og réttindi einstaklingsins. Allir frjálshuga menn, hvar sem þeir standa í pólitík, ættu að geta notið bókarinnar og fundið í henni boðskap að sínu skapi. Hópsálir gætu hins vegar móðgast við lesturinn.
Þegar ég flutti til Ekvador átti ég í mestu vandræðum með að venjast því sem ég kallaði „letingja-kúltúr“. Síðar komst ég að því að „letingja-kúltúrinn“ er ekkert annað en listin að kunna að slaka á. Eitthvað sem ég tel að Íslendingar þyrftu að læra betur. Við förum jú öll í sumarfrí út á land eða til útlanda, í helgarferðir í bústað eða til framandi borga en erum við í alvörunni að slaka á í þessum fríum? Búum við okkur ekki oftast til þétta dagskrá eða leyfum við okkur að gera ekki neitt? Af hverju leyfum við okkur ekki líka að gera ekki neitt í hinu daglega lífi, að minnsta kosti svona af og til?