Í skjóli feminisma I

Þegar fórnarlömb barnaníðinga vaxa úr grasi verða þau gjarnan sjálf að barnaníðingum. Þessi ríka tilhneiging hjá fórnarlömbum til að verða eins og kvalarar sínir hefur verið þekkt vandamál á mörgum sviðum í gegnum tíðina. Þannig hafa t.d. fjölmörg níðingsverk Ísraelsmanna frá stofnun Ísraels minnt meira á þýsku böðlana heldur en eftirlifendur helfararinnar. Nýjasta dæmið sem við höfum hér á landi um þessar sorglegu hvatir er því miður að finna í hinu nýstofnaða Félagi íslenskra feminista.

Á stofnfundi íslenskra feminista sem var haldinn 14. mars síðastliðinn flutti Gyða Pétursdóttir ávarp til stofnfundarmanna. Ávarpið byggði hún upp á sama hátt og Martin Luther King gerði í frægri ræðu í Washington þann 28. ágúst 1963. Hún fjallaði um draum sem hún átti. Þrátt fyrir sömu uppbyggingu þá voru ræðurnar gjörólíkar. Á meðan Martin Luther dreymdi um frið dreymdi Gyðu um ofbeldi og kúgun.

Í ræðunni hennar kom fram að hana dreymdi um þá tíma þegar fórnarlömb kynferðisbrota gætu hringt í Feministafélagið beint eftir meintan glæp til að fá réttlæti. Svokallaður Ofbeldisvarnarhópur Feministafélagsins myndi þá mæta heim til meints geranda og m.a. líma límmiða á bílrúðurnar hans þar sem kæmi fram að viðkomandi væri kynferðisbrotamaður. Síðan myndi hópurinn bíða fyrir utan vinnustað mannsins þegar hann kæmi úr vinnunni.

Hugmyndir um opinber mannorðsmorð kynferðisglæpamanna er langt frá því að vera nýjar af nálinni. Burt séð frá algjörri vanvirðingu Félags Feminista við þá meginreglu vestrænnar siðmenningar um að menn skuli vera saklausir uns sekt þeirra er sönnuð þá þessi boðskapur mjög hættulegur. Þegar The News of the World hóf að opinbera breska kynferðisglæpamenn á síðum blaðsins þá höfðu þeir þó velsæmi til að opinbera eingöngu dæmda einstaklinga. En engu að síður þá neyddust þeir til að hætta þessu þar sem umfjöllun þeirra bitnaði á allt of mörgum saklausum einstaklingum. Í fyrsta lagi var nafnleynd fórnarlambsins í töluverðri hættu þar sem mikil meirihluti kynferðisbrota er framinn af einhverjum sem þekkir fórnarlambið vel. Í öðru lagi var mikið um misskilning sem bitnaði á saklausum einstaklingum, aðallega þar sem menn voru beittir andlegu og líkamlegu harðræði þar sem aðrir töldu ranglega að þeir væru kynferðisbrotamenn. Rétt er að geta þess að skv. heimildum sem Deiglan telur áreiðanlegar hefur komið fram mikill stuðningur við þessar starfsaðferðir á póstlista Félags íslenskra feminista.

Í opnunarræðu Gyðu kom einnig fram að hana dreymdi um þá tíma þegar félagar í Félagi íslenskra feminista myndu troða sápu ofan í bjór útlendinga sem spyrðu íslenskar konur hvort þær væru „til í tuskið“. Síðan yrði útlendingnum skipað að drekka sápubjórinn „til að þvo á sér sorakjaftinn“. Þetta yrði víst gert til að mæta hugmyndum útlendinga um meint lauslæti íslenskra kvenna.

Þessar hugmyndir Gyðu um að beita ofbeldi til að bjarga orðstír landsins erlendis eru vægast sagt sérkennilegar. Það er reyndar alveg með ólíkindum að hugmyndir útlendinga um lauslæti íslenskra kvenna skuli fara svona í taugarnar á Félagi íslenskra feminista að þær eru tilbúnar að grípa til ofbeldis og skemmdarverka, sérstaklega fyrst þetta á ekki við nein rök að styðjast. Í Moldovíu eru konur annálaðar fyrir fegurð á sama hátt og hér á landi. Það gerir það að verkum að til landsins kemur aragrúi af misindismönnum í því markmiði að plata eða neyða konurnar út í mansal og vændi á vesturlöndum. Í Moldovíu er virkileg þörf á aðgerðum til að sporna við þessum hugmyndum og hindra ferðamenn sem koma á þessum forsendum inn í landið. En öðru máli gegnir hér á landi. Ólöglegar aðgerðir til að hindra og/eða letja útlendinga í að koma hingað til lands til að láta hryggbrjóta sig ítrekað á skemmtistöðum borgarinnar verður að teljast vera í nafni afar lélegs málsstaðar.

Það er mikill misskilningur hjá Félagi íslenskra feminista að konur bjargi sjálfsvirðingunni með þvi að beita útlendinga ofbeldi og niðurlægingu í krafti fjöldans. Fólk fer fyrst að tapa sjálfsvirðingunni þegar það er komið í hlutverk böðulsins og farið að pína og niðurlægja aðra.

Raunverulegur boðskapur feminismans er frábær. Hann er réttmæt og sjálfsögð réttindabarátta eins af fjölmörgum hópum í þjóðfélaginu til að ná fullkomnu jafnrétti að lögum gagnvart öllum öðrum hópum. Hreinni málstað finnur maður varla!

Boðskapurinn sem kom hins vegar fram á stofnfundi Félags íslenskra feminista var af allt öðrum meiði. Sá boðskapur sem virðist eiga mikinn hljómgrunn innan félagsins felur í sér fullkomna vanvirðingu fyrir réttarkerfinu og þeim grundvallarreglum sem þjóðfélagið byggist á. Reglur þjóðfélagsins og réttarríkisins um sönnunarbyrði og að menn skuli vera saklausir uns sekt þeirra er sönnuð virðast ekki skipta neinu máli. Boðskapurinn felur í sér að fórnarlömb kúgunar vegna kynferðis taki upp siði og ofbeldi böðlanna. Hann færir félagsmenn á nákvæmlega sama plan og einstaklinganna sem hafa kúgað konur í gegnum tíðina og reynt að halda þeim niðri.

Ofbeldi, niðurlæging og refsingar án dóms og laga er boðskapurinn og böðullinn á að vera Félag íslenskra feminista.